حکومت اسلامی یک حکومت تعریف شده و تجربه شده نیست، این حکومت شاید با برخی از حکومت های دینی و توتالیتر وجوه اشتراک داشته باشد اما وزنه ی وجوه افتراق اش سنگین تر و چرب تر است. خودمانی تر می توان گفت حکومت اسلامی ایران نمونه وار و "نوبر" است و مشابه اش در ایران و در جهان وجود نداشته و ندارد. حکومت دینی ای که خشن ترین خوانش از مذهب تشیع و اسلام تار و پودش را شکل داده و راهنمای عمل اش شده است، حکومت بنیادگرا – طالبانی ای که به آن بخش از آموزه های دینی وفادارانه عشق می ورزد که تبعیض و خشونت و ترور را نه فقط تبلیغ و ترویج، که تقدیس می کند، حکومتی که خود را حق و دیگران را باطل می داند و در راه پیروزی "حق علیه باطل" از هر وسیله ی "ارهابی" و" ارعابی" استفاده کرده است. این ها برخی از ویژگی های این حکومت اند:
1-1 :سرکوب وحشیانه ی مخالفان ودگراندیشان.
سرکوب ها ی وحشیانه ی حکومت اسلامی ، آشکار و پنهان، و با استفاده از اهرم ها و وسایل گوناگون صورت گرفته است:
الف : سرکوب نظامی – امنیتی : سپاه پاسداران ، بسیج ، ارتش ، پلیس ،، وزارت اطلاعات ، بخش هایی از قوه قضاییه و لباس شخصی ها( گروه های فشار و کشتار) - که از متعصبین مذهبی و لات ها و لش ها و اشراروچاقو کشان و آدم کشان حرفه ای شکل گرفته اند - ، اهرم های این نوع سرکوب اند.این نوع سرکوب یا آشکارا در خیابان ها و میادین شهرها و یا در زندان های پر شمار ِ نام دار و بی نام و نشان اعمال شده است.
ب - سرکوب ایدئولوژیک – دینی : جدا از آنچه در زندان ها و شکنجه گاه ها و کشتار گاه ها رخ داده است ، گاه صریح و آشکار همچون بر خورد با اقلیت های مذهبی به ویژه با بهاییان ، و گاه با ظرافت سیاست بازانه ی آپارتایدی در تبدیل جامعه به خودی و غیرخودی صورت گرفته است . این نوع سرکوب خود را در حضور و بروز انواع تبعیض ها در جامعه نشان داده است.سرکوب ایدئولوژیک – دینی اقشار فقیر و عقب نگهداشته شده در جامعه را نیز از دو سو هدف گرفته است ، از یک سو تخدیر آن ها با سوء استفاده از اعتقادات مذهبی آن ها ، و از سوی دیگر تحریک ان ها علیه دیگر گروه های اجتماعی به ویژه علیه روشنفکران و روشنگران و سکولار ها.
ج- سرکوب نرم : با بهره گیری از کنترل کامل رسانه های حکومتی ، سانسور رسانه ها ی غیر حکومتی و جلوگیری و ممنوعیت آزادی اندیشه ، بیان ، قلم وممنوعیت گردش آزاد اطلاعات .
1-2 : پایگاه اجتماعی : به دلیل ساخت و بافت جامعه ، به عنوان یک جامعه عقب مانده در عرصه هایی از اقتصاد و تولید و خدمات و وجود فقر و بیکاری ، و نیز عقب ماندگی فرهنگی – به ویژه آنجا که به دین و مذهب ارتباط می یابد- حکومت اسلامی دارای پایگاه اجتماعی ست . حکومت اسلامی این پایگاه اجتماعی - که بخش اعظم حاشیه نشینان و زاغه نشینان و حلبی آباد نشینان و روستاییان تشیع زده شکل اش داده اند- را با کمک های اقتصادی ، شغلی و سایر کمک های مالی و جنسی ِ حکومتی به این اقشار حفظ و تقویت کرده است.
1-3 بحران زایی :حکومت اسلامی حکومتی بحران آفرین است . این حکومت نه فقظ عامل بروز بحران های اجتماعی و اقتصادی در جامعه است بل که با بحران سازی های برنامه ریزی شده به حفظ و تداوم حیات خود یاری رسانده است. بحران سفارت امریکا، جنگ باعراق ، جنگ لفظی و روانی با امریکا ، انگلیس و اسراییل و به طور کلی غرب ، بهره برداری های سیاسی از جنجال آفرینی بین المللی همچون صدور فتوای قتل سلمان رشدی ،غیر واقعی خواندن فاجعه ی هولو کاست ، در یافت خسارت در رابطه با جنگ های جهانی ِ اول و دوم و...... نمونه هایی از بحران زایی ها و جنجال آفرینی های این حکومت هستند.
1-4 : دروغگویی و عوامفریبی : حکومت اسلامی حکومت " دروغ و فریب " است. هنگامی که یک حکومت دینی برای دروغگویی و فریبکاری با واژگان و مفاهیمی چون " تقیه و خدعه و...." توجیه و توضیح شرعی داشته باشد، هیچ عاملی جلودار دروغگویی و فریبکاری ِ وقیحانه ی چنین حکومتی نخواهد بود.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر